قطره دلش دریا می خواست.خیلی وقت بود که به خدا گفته بود.
هر بار خدا می گفت:از قطره تا دریا راهی است طولانی.
راهی از رنج وعشق وصبوری.هر قطره را لیاقت دریا نیست.
قطره عبور کرد وگذشت.قطره پشت سر گذاشت.
قطره ایستاد ومنجمد شد.قطره روان شد وراه افتاد.قطره از دست داد
و به آسمان رفت.و هر بار چیزی از رنج وعشق وصبوری آموخت.
تا روزی که خدا گفت: امروز روز توست. روز دریا شدن.
خدا قطره را به دریا رساند.قطره طعم دریا را چشید.طعم دریا شدن را.اما...
روزی قطره به خدا گفت:از دریا بزرگتر،آری از دریا بزرگتر هم هست؟
خدا گفت:هست.
قطره گفت: پس من آن را می خواهم.بزرگترین را.بی نهایت را.
خدا قطره را برداشت ودر قلب آدم گذاشت وگفت اینجا بی نهایت است.
آدم عاشق بود.دنبال کلمه ای می گشت تا عشق را توی آن بریزد.
اما هیچ کلمه ای توان سنگینی عشق را نداشت.
آدم همه عشقش را توی یک قطره ریخت.قطره از قلب عاشق عبور کرد.
و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید،خدا گفت:
حالا تو بی نهایتی،چون که عکس من در اشک عاشق است.
نظرات شما عزیزان:
