اعطای کمکهای مالی و تسلیحاتی بلاعوض به کشورهای همپیمان ایالات متحده به طور حتم انتظاراتی نیز بدنبال خواهد داشت که در نهایت به تامین منافع امریکا و زیان طرف دیگر منجر خواهد شد.
منافع مورد انتظار غرب عموما هیچ تناسبی با انگیزه های ادعایی آغازین و مفاد قراردادهای منعقده نداشته و اهداف و فواید به مراتب بزرگتر و جداگانه ای را دنبال می کنند.
بازندگان و مغبون شدگان چنین معامله یکسویه ای در زمانی از فریبی که خورده اند آگاه میشوند که خیلی دیر شده است و برای رهایی یافتن از چنبره مار خوش خط و خال استعمار مجبورند بهای سنگینی پرداخت کنند که ابدا با مستمری اندکی که دریافت کرده اند قابل قیاس نیست.
مقاله حاضر هشداری است به تمامی کسانی که امریکا را مهد دموکراسی دانسته و همپیمانی با غرب را متضمن حفظ منافع ملی خود میدانند.
آقای کرزای رئیس جمهور افغانستان اخیرا تهدید کرده است که اگر کشورهای خارجی در روند صلح با طالبان , به خواست دولت مرکزی افغانستان توجه نکنند, دست به افشاگری زده و رسوایشان خواهد کرد.غافل از اینکه این رسوایان عالم بیمی از بی آبرویی ندارند و همانطور که با وقاحت تمام , الگوی نخ نمای وجود تسلیحات کشتار جمعی در عراق را قصد دارند با کمی تغییر در سوریه تکرار کنند , میتوانند هر گونه ترفند زیرکانه خویش در افغانستان را نیز توجیه کنند و آنچه برایشان بی اهمیت است آبروی بین المللی شان است.
روش مشترکی که امریکائیان در کشورهای افغانستان و پاکستان مورد استفاده قرار داده اند, حمایت ظاهری از دولت مرکزی و همزمان تهاجمات مستمر بر علیه مخالفین دولت است.
نظامیان غربی به بهانه مبارزه با تروریسم آنقدر از زمین و هوا به کشتن غیر نظامیان و تخریب منازل و مزرعه ها ادامه میدهد تا اینکه تنفر و انزجار مردم نواحی تخریب شده از دولت مرکزیشان از حد تحمل گذشته و به و به اوج برسد.
در چنین وضعیتی , مخالفین خود را محق میدانند که با وجدانی آسوده, خون سربازان هم میهن خویش را به جرم خیانت و هم عهدی با دشمن خارجی بریزند.
از سوی دیگر و متعاقب بمب گذاریهای مخالفین دولت در اماکن عمومی (به منظور مقابله به مثل در کشتن کودکان و زنان و غیر نظامیان توسط نظامیان) موجب میگردد که هر نظامی وطن پرستی به حکم وظیفه و بی مهابا به سوی هموطن خویش آتش بگشاید .
هموطنی که نامی مستعار بر او نهاده اند , تروریست, افراطی , متحجر , سلفی , طالبانی, القائده و هر خطاب دیگری به غیر از هموطن!
نیروهای مخالف که در بدو امر عموما روستایی بوده و از گروههای کوچک و پراکنده تشکیل شده بودند (بغیر از تعداد معدودی از سرکردگان و نیروهای ارشد) با سپری کردن چندین سال مبارزه و جذب میلیونها دلار کمک خارجی اکنون به شبهه نظامیانی قدرتمند تبدیل شده اند.
ساخت پایگاههای مخفی –تامین سلاح های مدرن - آموزش های تشکیلاتی نظامی و ایدئولوژیک - تدوین چارت سازمانی و برقراری سلسله مراتب - پوشش های حمایتی خانواده ها , تامین امکانات درمانی و غیرو از آنها دولتی کوچک و با فعالیتی موازی با دولت مرکزی ساخته است
ژنرالهای غربی با یک دست به دولتها مرکزی کمک بلاعوض کرده و با دست دیگر (که از آستین امثال آل خلیفه و آل ثانی بیرون می آید ) شبهه نظامیان را تجهیز و حمایت می کنند.
کمکهای مستمر کشورهای سلطه گر به طرفهای درگیر موجب میشود که همچنان توازن قوا حفظ شده و درگیریها طولانی و فرسایشی شوند.
طولانی شدن درگیریها از سویی به " تخریب زیرساختها , نا امنی فراگیر , نارضایتی عمومی , فرار سرمایه ها" و در یک کلام " تضعیف سیاسی- اقتصادی دولت مرکزی" منجر میگردد و از سوی دیگر زخم کینه های طرفین را کهنه تر و امکان برقراری صلح را ضعیفتر میکند.
شرایط وخیم طرفین فرصتی را محیا میسازد که بانیان دروغین " برقراری صلح " با پادرمیانی خائنانه به نمایندگان معارضین, شخصیت حقوقی بخشیده و در نتیجه موجودیت تشکل آنان میتواند رسمیت بین المللی یابد.
در آخرین گام, شبهه نظامیان از مخفی گاهها خارج شده و بر اساس نقشه های از پیش تعیین شده , "خواهان استقلال" و به تعبیر دقیقتر "تجزیه کشور " میشوند
وبستر تاپلی تحلیلگر و مورخ امريکایی به درستی سیاست امریکا را تبئین کرده و معتقد است" کشورهايي که «براي دفاع از خود به اندازه کافي بزرگ هستند» باید تجزيه شوند.
با چنین شگردهایی " سناریوی کمک های بلاعوض غرب" میتواند به "تراژدی تجزیه کشورهای بزرگ"بینجامد که فریب دستکش های مخملین و دستهای چدنی امریکائیان را خورده اند.
پی نوشت: علاوه بر کشورهای آسیایی نظیر افغانستان , پاکستان و ارمنستان تعداد 47 کشور آفریقایی از جمله مصر,لیبی و تونس نیز کمکهای بلاعوض امریکا را پذیرفته اند و هر یک به نوبت می بایست تاوان سنگین چنین پذیرشی را بپردازند.تاوانی که میتواند به تاراج معادن , استثمار نیروی انسانی , به خطر افتادن تمامیت ارزی و یا هر پدیده شوم دیگری بینجامد.
نظرات شما عزیزان:
