اگر من رییس جمهور بودم در زندانهای کشورم زندانیهای سیاسی وجود نداشتند.به نظر من انقلاب ما بزرگترین قدم برای ظلم ستیزی و دفاع از مظلومان بود.شاید بشر اینچنین انقلابی را که مردم معمولی در یک کشور معمولی بر ضد ظلم جهانی برپا کردند را تا حالا به خود ندیده باشد.بهترین ایده‌ و بهترین تفکر و ... این را به وجود آورد. 

این انقلاب برکات زیادی را به مردم ارمغان داد.بهبود اوضاع اقتصادی و حق مردم در رای دادن و ... اما یک مشکل باقی ماند و آن هم مساله زندانیهای سیاسی بود.ما که یک نظام مشروع بر پایه مردم سالاری دینی به وجود آوردیم و در دین ما هم زندانی سیاسی تعریف نشده هست  یعنی وجود ندارد لیکن این واژه کمی (یا بهتر بگویم اصلا) با دین ما جور در نمیاد.برای انقلاب ما زندانی سیاسی یک تومور بسیار بدخیم میباشد که اگر بیش از این ادامه پیدا کند اسلامی بودن و دموکراتیک بودن نظام ما را زیر سوال میبرد. 

اوایل انقلاب زندانی سیاسی محدود به زمامداران حکومت سابق بود و کمی بعد با ظاهر شدن دشمنی منافقین شامل این دسته هم شد(که بنده این دسته را از زندانیان سیاسی جدا میکنم چون مرتکب جنایات زیادی شدند)و بعد هم افزایش یافت و با روی کار آمدن دولت اصلاحات و فضای نسبتا باز سیاسی کاهش قابل توجهی داشت ولی متاسفانه در ۷ سال اخیر افزایش فزاینده ای داشته است.  

اما مساله ای که مردم را متوجه زندانیهای سیاسی کرد انتخابات ۸۸ بود.من اصلا درباره صحت انتخابات قضاوت نمیکنم ولی این سوال برای من طرح شده این هست که آدمی که پاکه از حساب چه باکه؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: